Maandag wilde ik het eerste deel van de Elfstedenroute verkennen en dacht dat het leuk zou zijn om dit samen met een goede vriend, die vorig seizoen gestopt is als marathonschaatser, te doen. Na veel gemopper stemde hij ermee in om naar Leeuwarden te komen.

Omdat ik de getrainde schaatser van ons tweeën ben, begon ik op kop. Achter mij hoorde ik het hakken van schaatsen en het hijgen en puffen van mijn vriend die duidelijk moeite had met het tempo. Ik besloot iets rustiger aan te doen en al gauw werd het hakken van de schaatsen en het hijgen minder. Ik vroeg hem hoe het ging en kreeg een korte grom als antwoord. We reden verder van Leeuwarden richting Sneek. Na een klein half uurtje vond ik het tijd mijn rug te rechten en mijn vriend deed achter mij hetzelfde. Al die tijd had hij niets gezegd en juist toen ik dacht dat hij zou gaan zeggen dat hij wilde omkeren, voelde ik zijn hand op mijn schouder. Even was het stil. Toen zij hij zacht en met een lichte trilling in zijn stem: ‘”bedankt voor het bellen…”

Hij liet zijn hand van mijn schouder glijden en ik zag hem weer slikken. “Zullen we weer?” zie hij en reed bij mij weg. Op dat moment besefte ik wat natuurijs betekent. Natuurijs gaat niet over loodzware wedstrijden, afzien of de Elfstedentocht. Natuurijs is veel meer dan dat. Het gevoel dat je één bent met de natuur om je heen. De macht die je voelt als je beseft hoe makkelijk je je met een enorme snelheid over het ijs beweegt. Het kippenvel dat je krijgt van het krakende geluid van de schaatsen onder je. Maar vooral gaat het over het delen van die bijzonder dingen.

Nog géén 24 uur later maakte mijn vriend zijn rentree in een marathonwedstrijd op het hoogste niveau. Toen ik hem 20 kilometer voor de finish een ronde inhaalde, keek hij naar me zonder iets te zeggen. Alleen zijn ogen en zijn glimlach spraken. “I’m back, my friend”.

Martijn Kromkamp